	Dzisiaj	4
	Wczoraj	815
	W tym tygodniu	819
	W poprzednim tygodniu	4143
	W tym miesiącu	8537
	W poprzednim miesiącu	6126
	Wszystkie	1743959

Visitors Counter 1.6

Tadeuszu, śpij spokojnie, wiersze nigdy nie są sierotami...

Jerzy Beniamin Zimny

In memoriam Tadeusza Stirmera,

Tadeusza Stirmera poznałem na łamach Protokółu Kulturalnego w połowie lat dwutysięcznych. Jurek Grupiński opuszczał Zamek, przenosząc się do Dąbrówki, w spadku otrzymałem od niego kilka książek, bardzo cennych, i egzemplarze wydawanego przez klub periodyków. Wiersze Tadeusza emanowały czyściutkim liryzmem, mimo że Jurek określał Tadka jako chropawego poetę, z czym się nie zgodziłem, ponieważ piękno nie wynika samo z siebie, dobry poeta potrafi je oddać w każdym miejscu, w każdym przedmiocie. To potrafił Tadeusz jak mało, który z piszących.

Tadeusz należy do tych poetów, którzy zaistnieli w mojej świadomości poprzez swoją twórczość. Wiersze wyprzedziły naszą znajomość, i to świadczy o Jego wielkości. Mówię o tym bez cienia wątpliwości, ponieważ moje kontakty z poezją opierają się na ocenie jej wartości. Nasze pierwsze spotkanie miało charakter wirtualny, trafił na jeden z portali literackich i tam zaczęliśmy dyskutować, aż do pierwszego spotkania w realu. niecałe dwa lata temu w jednym z lokali w śródmieściu podczas promocji debiutu lubelskiego poety Grzegorza Jędrka.

Przedmiotem rozmowy nie była poezja, były nasze utracone psy. Wielkie chłopisko stało przede mną ze łzami w oczach, to ów późniejszy dąb w wierszu Edyty Kulczak z wnętrzem miękkiego jesionu. Na zewnątrz twardy, wewnątrz kruchy jak to pospolite drzewo. I owoce, liście bezustannie spalane przez życie i siły zewnętrzne, poeta więcej traci aniżeli zyskuje. Tak odczytałem ten wiersz, i tak czytam utwory Tadeusza pozbawione zupełni chropowatości, mimo że chropowate w nich rekwizyty, i to jest mistrzostwem zmarłego poety.

Paiper uczył nas piękna nie w pięknie, bo piękno nie wymaga liryki, samo w sobie jest liryką, a jeśli poeta to czyni, to powinien to robić inaczej. Inaczej ponazywać kwiaty, jak to sugerował inny zmarły przedwcześnie poznański poeta Wojciech Burtowy. Tadeusz tak własnie pojmował piękno, i robił to z ogromnym wyczuciem. Poniżej jeden z Jego wierszy poświęcony naszym pieskom:

Tadeusz Stirmer

Pamięci Rokiego

Jerzemu Beniaminowi Zimnemu

Jesień za oknem jak Paryż

znowu rozkwitły drzewa

zdurniałe pindrzą się w środku miasta

jak kapelusze pań u pobliskich wód

gdy krwi recitativo

i mroczny zapach korzeni

rodzą czuły zmierzch

Wrzesień -

przepływają ludzie i ptaki

już dwie przeszłe wiosny

smycz waruje u progu

zabliźnia się miejsce w domu

i pamięć jak ząb mądrości

Psy jak poeci

idą wprost do nieba

Bóg jest rodzaju ludzkiego;

wrócił i merda ogonem

Ciechocinek

Ten wiersz kompletnie mnie rozbroił, i wiele innych wierszy Tadeusza, publikowane w internecie, poeta pracujący ciężko od świtu do nocy, znajduje czas na lirykę, na spotkania literackie, na kontakty z bliskimi po piórze. I to wszystko zostało nagle przerwane, przerwane zostały także wiersze, kolejny tom w kompletowaniu, sprawy do załatwienia, rozpoczęte prace, koncepcje.

Za Camusem cytuję, Dżuma zniosła wszystkie sądy wartościujące, nic już się nie liczy, nic już nie jest ważne, życie - czas tworzenia, śmierć- sekunda drogi do wieczności. Ile w tej sekundzie bólu i cierpienia, ile utraty dla bliskich, wali się dąb, w to miejsce trzeba pokoleń aby nowa okazałość dorównała poprzedniej. Jestem poetą ale w takiej sytuacji wolę popaść w milczenie, aby móc rozważyć sens tego co robię, czy warto się poświęcać kosztem samego siebie, są granice, na miarę możliwości, nikt nie jest do końca panem własnego losu, to co człowiekowi pisane stanie się prędzej czy później, ale śmierć potrafi być piękna kiedy zaskakuje w najmniej spodziewanym momencie. Piękna śmierć?

Czy śmierć może być piękna. Tak, w sytuacji kiedy pęka wrażliwe serce poety, pozory fizyczne są złudne, trzeba człowieka diagnozować po wnętrzu, nie jest to łatwe, niekiedy kamuflażem słabości wewnętrznej jest poezja stwarzająca pozory mocnej osobowości autora. Czasem wygląd zewnętrzny. Tadeusza już nie ma wśród nas, pozostawił po sobie kilka książek, pamiątki rozsiane po znajomych. Podczas wigilijnego opłatka w Dąbrówce napisał wiersz na tacce do ciasta, podczas gdy reszta swoje wiersze czytała z kartek, Tadeusz odczytał ze stoickim spokojem swój utwór bezpośrednio z kartonu. Jeden z członków klubu Dąbrówki poprosił o tę tackę z wierszem. Tadeusz bez wahania podał mu ją. Był to brat przedwcześnie zmarłego poznańskiego poety Jana Krzysztofa Adamkiewicza.

Zapamiętałem to zdarzenie, łudząco przypominało słynne serwetki liryczne Wojaczka. A także listy z grafiką jakie otrzymywałem od Witka Różańskiego, Wspomniany Wojciech Burtowy w jakiś sposób dopina ten dramat, albowiem jego kwarantanna przed srebrem i parafrazowane przez Ryśka Daneckiego najzieleniejsze zadać z pytań, wplatają się w twórczość Tadeusza bezwiednie, znaczy to, że cała trójka posiadała w sobie ten sam pierwiastek twórczy, chociaż różnili się w ostatecznym rozrachunku. Sprawcą tego był czas, w którym się zmagali z odmiennym tworzywem twórczym. Chwała im za to. , w przeciwieństwie nas, którzy Ciebie kochali.

Jerzy beniamin Zimny

Ostatnie słowo wypowiada serce

Dobranoc, niech ci się przyśnią dusze jednodniowe Karola Samsela

na ścierwisku Tadeusza. On w drodze do nieba, on dąb co klonem

mianowan w wierszu Edyty, pochował Rokiego, a potem łez się pozbył

w Ciechocinku. gdzie Witek staw odszlamiał, a my płaczemy dzisiaj.

Płaczemy bo płacz jest poezją najczystszą, modlitwa sznuruje rozdarte

serca, znicze zadymiają horyzont, Karol w Ostrołęce nic o tym nie wie,

jego dusze wiedziały od dawna, że Marek położy głowę przed Tadeuszem

a my będziemy długo się zastanawiać nad życiem w Hotelu Angleterre.

Cmentarze nasze metropolie, alejki nasze ulice, coraz częściej mylę

skrzyżowania z krzyżem, mam wrażenie wyższości dymu nad ogniem,