	Dzisiaj	61
	Wczoraj	2548
	W tym tygodniu	3114
	W poprzednim tygodniu	596
	W tym miesiącu	3710
	W poprzednim miesiącu	14368
	Wszystkie	1846352

Visitors Counter 1.6

Stirmer Tadeusz

Z ogromnym smutkiem zawiadamiamy, że wczoraj, 14 stycznia, odszedł na zawsze nasz kolega

śp. Tadeusz Stirmer

JEGO RODZINIE I PRZYJACIOŁOM SKŁADAMY NAJSERDECZNIEJSZE WYRAZY GŁĘBOKIEGO WSPÓŁCZUCIA

CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI!

Pogrzeb Tadeusza Stirmera odbędzie się we wtorek 21 stycznia 2014 o godzinie 13.10 na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu.

Stirmer Tadeusz (biogram):

Urodzony 3.07.1951 w Poznaniu, tam też mieszka. Posiada wykształcenie techniczne, jest członkiem Wielkopolskiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa, od 30 lat pracuje na budowach w kraju i zagranicą.

Od roku 1998 aktywnie uczestniczył w działalności Klubu Literackiego CK „Zamek”, a potem „Dąbrówka”, prowadzonym przez Jerzego Grupińskiego. Jest też członkiem wrocławskiej Grupy Literackiej „Dysonans.”

Jest autorem czterech książek poetyckich: „Dla nikogo mnie nie ma” (Wydawnictwo Stowarzyszenie Artystyczne w Zmowie, Poznań 2002), „Na ścierwisku” (Salon Artystyczny im. Jackowskich, Pobiedziska 2007), „Łamana polszczyzna” Wydawnictwo ARTIS, Wrocław 2009, "Bwana Polanda"- Seria Wydawnicza Libra, Poznań 2011.

Wiersze drukował w wielu czasopismach literackich np. Topos, Akant, Gazeta Kulturalna, Brek Art., Obrzeża oraz w licznych almanachach i antologiach. Jest laureatem ogólnopolskich konkursów literackich.

Członek ZLP od 2009 r.

Tadeusz na spotkaniu autorskim w Ogrodzie botanicznym

Paweł Kuszczyński:

Pożegnanie Tadeusza Stirmera 21 stycznia 2014 r. na cmentarzu junikowskim

Wiadomość: Tadeusz Stirmer nie żyje spadła na nas jak grom z jasnego nieba. Pękło serce, którego praca i rytm znaczą fizyczne trwanie. Żegnamy dziś Człowieka wyjątkowego, odważnego, nonkonformistę, Człowieka mężnego, który łączył w swoim dzielnym życiu dwie, zdawałoby się na pozór odległe pasje: pełnił wyjątkowo odpowiedzialne, trudne newralgiczne w budownictwie funkcje kierownika budowy oraz był jednocześnie oddany swojemu talentowi poetą , którego obecność w poznańskim środowisku pisarskim była znacząca i wyróżniająca się. Jego bezkompromisowy pogląd i ocena rzeczywistości były bardzo wyraźne, dostrzegalne przez wszystkich, którzy Go spotkali.

Tadeusza poznałem w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, kiedy był wyróżniany i nagradzany w kolejnych edycjach ogólnopolskiego konkursu „Nie pochłonie nas ekran”. Polską historię analizował szczegółowo krytykując mesjanizm, brak zmysłu stadnego u Polaków oraz stereotypowe oceny naszych dziejów. W Jego, co raz bardziej dojrzałym warsztacie poetyckim, podziwialiśmy wielobiegunowość skojarzeń, oryginalne metafory, zaskakujące porównania, nieuczesaną wyobraźnię.
Wyjątkowa była naturalność, wypływająca z racjonalnych odniesień i to zarówno w życiu codziennym, jak i w twórczości poetyckiej. Usłyszeć od Tadeusza Stirmera pochwałę za dokonania poetyckie - to było naprawdę coś.

W ostatnich miesiącach nastąpiła wyraźna zmiana w poetyce oraz w sposobie pojmowania świata, który mówiąc słowami Poety jest zaledwie zmarszczką w czasie i przestrzeni. Przykładem może być wiersz „Odpowiedź” opublikowany w antologii bożonarodzeniowej oraz wiersze w styczniowym numerze „Gazety kulturalnej”.

Był postacią, której obecność uatrakcyjniała spotkania autorskie kolegów po piórze. Swój profesjonalny kontakt z poezją rozpoczął w 1998 roku, aktywnie uczestnicząc w spotkaniach Klubu Literackiego CK Zamek (obecnie „Dąbrówka”), prowadzonego przez Jerzego Grupińskiego. Był także członkiem wrocławskiej Grupy Literackiej „Dysonans”, prowadzonej przez Kazimierza Burnata.

W 2019 roku przyjęty został do naszego poznańskiego Oddziału Związku Literatów Polskich. Wydał 5 książek poetyckich: ”Dla nikogo mnie nie ma”, Na ścierwisku”, Łamana polszczyzna”, „Bwana Polanda” i „Śpij dobrze dziecko”.

Drukował wiersze w wielu czasopismach literackich: „Topos”, „Akant”, „Protokół Kulturalny”, „Gazeta Kulturalna”, „Brek Art.”, „Obrzeża” oraz licznych almanachach i antologiach. Był także laureatem wielu ogólnopolskich konkursów literackich.

Próbował zmierzyć się ze swoją chorobą i targającymi nim obawami, wątpliwościami i bólem. Zauważał otaczający go świat, który postrzegał przez pryzmat przeżywanych osobistych wzruszeń i ciągły niepokój.

Bardzo trudna i odpowiedzialna praca, a szczególnie stres, niedawna śmierć ukochanej matki – wszystko złożyło się na to, że jego serce nie wytrzymało.

Drogi Tadeuszu, a nasz Przyjacielu,

pozostaniesz na długo w naszej dobrej pamięci!

Maria Magdalena Pocgaj

Pamięć jak drzewo

Trudno ugłaskać ten żal... Pustka po Tadeuszu Stirmerze to jakby wyrwa w murze. Nie prędko da się ją wypełnić… Poetą był nieprzeciętnym, człowiekiem wyrazistym, nie tylko z powodu słusznej postury. Jego wielkość (o którą nie zabiegał) wynikała z osobowości, charakteru i żywej reakcji na wszystko, co Go dotknęło. Mógł budzić respekt, ze względu na swą powierzchowność, w istocie jednak nie skrzywdziłby muchy. Człowiek – niedźwiedź o wrażliwym sercu, twardziel uczulony na niesprawiedliwość i krzywdę, pochylający się nad losem ptaków i zwierząt, nieprzejednany w piętnowaniu bezsensu, mierności i głupoty. Był dobrym kolegą, z gatunku tych spod znaku Zawiszy. Nie szafował słowem, nie trwonił go, na wiatr nie rzucał. Nie da się określić Go w sposób banalny, przypisując takie a takie cechy… Stirmer po prostu był Stirmerem. Był…Trudno zaakceptować to, że już go nie zobaczymy w nieśmiertelnej sztruksowej marynarce i nie spojrzy na nas zza okularów trochę łobuzersko a przy tym tak ciepło…

Każda śmierć dotyka, bardziej lub mniej. Ta uderzyła. Znienacka…Może warto jednak porzucić wszelką ckliwość i sentymenty, spojrzeć w głąb siebie i wydobyć na światło to, co dobre w nas a zarazem mocne. Tadeusz wiersze pisał życiem, a życie wierszami. Dlatego tak wiele z Niego pozostało w utworach, jakże wiarygodnych, prawdziwych, mocno osadzonych w rzeczywistości, zostawionych nam niejako w testamencie.

Odszedł dokładnie tydzień temu, dziś przyszło nam Go pożegnać…Maleńka urna, cisza w oczekiwaniu na ceremoniał ostatniej posługi, i w przejmującym chłodzie bicie tylu serc, naszych serc, musiały budzić szczególne myśli, refleksje. A potem długi kondukt, płynący oblodzonymi alejkami, mowy pożegnalne, kilka głośno odczytanych Jego wierszy i czarny kot, kręcący się pośród kwiatów i zniczy…

Wychodząc poza cmentarną bramę, nieśliśmy w sobie te obrazy osieroceni, świadomi, że bez Tadeusza nic już nie będzie takie samo. Za to, że spotkaliśmy Go na swej drodze, bądźmy wdzięczni Bogu, losowi, przeznaczeniu…I pamiętajmy pamięcią, która nie będzie jak kruchy, tańczący na wietrze płomyk, ale jak sędziwe, rozłożyste drzewo, mocno wrośnięte w podłoże, z silnymi konarami, obronne, opiekuńcze, śmiało sięgające najjaśniejszych gwiazd.

Jerzy Beniamin Zimny

In memoriam Tadeusza Stirmera,

Tadeusza Stirmera poznałem na łamach Protokółu Kulturalnego w połowie lat dwutysięcznych. Jurek Grupiński opuszczał Zamek, przenosząc się do Dąbrówki, w spadku otrzymałem od niego kilka książek, bardzo cennych, i egzemplarze wydawanego przez klub periodyków. Wiersze Tadeusza emanowały czyściutkim liryzmem, mimo że Jurek określał Tadka jako chropawego poetę, z czym się nie zgodziłem, ponieważ piękno nie wynika samo z siebie, dobry poeta potrafi je oddać w każdym miejscu, w każdym przedmiocie. To potrafił Tadeusz jak mało, który z piszących.

Tadeusz należy do tych poetów, którzy zaistnieli w mojej świadomości poprzez swoją twórczość. Wiersze wyprzedziły naszą znajomość, i to świadczy o Jego wielkości. Mówię o tym bez cienia wątpliwości, ponieważ moje kontakty z poezją opierają się na ocenie jej wartości. Nasze pierwsze spotkanie miało charakter wirtualny, trafił na jeden z portali literackich i tam zaczęliśmy dyskutować, aż do pierwszego spotkania w realu. niecałe dwa lata temu w jednym z lokali w śródmieściu podczas promocji debiutu lubelskiego poety Grzegorza Jędrka. Przedmiotem rozmowy nie była poezja, były nasze utracone psy. Wielkie chłopisko stało przede mną ze łzami w oczach, to ów późniejszy dąb w wierszu Edyty Kulczak z wnętrzem miękkiego jesionu. Na zewnątrz twardy, wewnątrz kruchy jak to pospolite drzewo. I owoce, liście bezustannie spalane przez życie i siły zewnętrzne, poeta więcej traci aniżeli zyskuje. Tak odczytałem ten wiersz, i tak czytam utwory Tadeusza pozbawione zupełni chropowatości, mimo że chropowate w nich rekwizyty, i to jest mistrzostwem zmarłego poety. Paiper uczył nas piękna nie w pięknie, bo piękno nie wymaga liryki, samo w sobie jest liryką, a jeśli poeta to czyni, to powinien to robić inaczej. Inaczej ponazywać kwiaty, jak to sugerował inny zmarły przedwcześnie poznański poeta Wojciech Burtowy. Tadeusz tak własnie pojmował piękno, i robił to z ogromnym wyczuciem. Poniżej jeden z Jego wierszy poświęcony naszym pieskom:

Tadeusz Stirmer

Pamięci Rokiego

Jerzemu Beniaminowi Zimnemu

Jesień za oknem jak Paryż

znowu rozkwitły drzewa

zdurniałe pindrzą się w środku miasta

jak kapelusze pań u pobliskich wód

gdy krwi recitativo

i mroczny zapach korzeni

rodzą czuły zmierzch

Wrzesień -

przepływają ludzie i ptaki

już dwie przeszłe wiosny

smycz waruje u progu

zabliźnia się miejsce w domu

i pamięć jak ząb mądrości

Psy jak poeci

idą wprost do nieba

Bóg jest rodzaju ludzkiego;

wrócił i merda ogonem

Ciechocinek

Ten wiersz kompletnie mnie rozbroił, i wiele innych wierszy Tadeusza, publikowane w internecie, poeta pracujący ciężko od świtu do nocy, znajduje czas na lirykę, na spotkania literackie, na kontakty z bliskimi po piórze. I to wszystko zostało nagle przerwane, przerwane zostały także wiersze, kolejny tom w kompletowaniu, sprawy do załatwienia, rozpoczęte prace, koncepcje.

Za Camusem cytuję, Dżuma zniosła wszystkie sądy wartościujące, nic już się nie liczy, nic już nie jest ważne, życie - czas tworzenia, śmierć- sekunda drogi do wieczności. Ile w tej sekundzie bólu i cierpienia, ile utraty dla bliskich, wali się dąb, w to miejsce trzeba pokoleń aby nowa okazałość dorównała poprzedniej. Jestem poetą ale w takiej sytuacji wolę popaść w milczenie, aby móc rozważyć sens tego co robię, czy warto się poświęcać kosztem samego siebie, są granice, na miarę możliwości, nikt nie jest do końca panem własnego losu, to co człowiekowi pisane stanie się prędzej czy później, ale śmierć potrafi być piękna kiedy zaskakuje w najmniej spodziewanym momencie. Piękna śmierć?

Czy śmierć może być piękna. Tak, w sytuacji kiedy pęka wrażliwe serce poety, pozory fizyczne są złudne, trzeba człowieka diagnozować po wnętrzu, nie jest to łatwe, niekiedy kamuflażem słabości wewnętrznej jest poezja stwarzająca pozory mocnej osobowości autora. Czasem wygląd zewnętrzny. Tadeusza już nie ma wśród nas, pozostawił po sobie kilka książek, pamiątki rozsiane po znajomych. Podczas wigilijnego opłatka w Dąbrówce napisał wiersz na tacce do ciasta, podczas gdy reszta swoje wiersze czytała z kartek, Tadeusz odczytał ze stoickim spokojem swój utwór bezpośrednio z kartonu. Jeden z członków klubu Dąbrówki poprosił o tę tackę z wierszem. Tadeusz bez wahania podał mu ją. Był to brat przedwcześnie zmarłego poznańskiego poety Jana Krzysztofa Adamkiewicza.

Zapamiętałem to zdarzenie, łudząco przypominało słynne serwetki liryczne Wojaczka. A także listy z grafiką jakie otrzymywałem od Witka Różańskiego, Wspomniany Wojciech Burtowy w jakiś sposób dopina ten dramat, albowiem jego kwarantanna przed srebrem i parafrazowane przez Ryśka Daneckiego najzieleniejsze zadać z pytań, wplatają się w twórczość Tadeusza bezwiednie, znaczy to, że cała trójka posiadała w sobie ten sam pierwiastek twórczy, chociaż różnili się w ostatecznym rozrachunku. Sprawcą tego był czas, w którym się zmagali z odmiennym tworzywem twórczym. Chwała im za to. , w przeciwieństwie nas, którzy Ciebie kochali.

Jerzy Beniamin Zimny

Ostatnie słowo wypowiada serce

Dobranoc, niech ci się przyśnią dusze jednodniowe Karola Samsela

na ścierwisku Tadeusza. On w drodze do nieba, on dąb co klonem

mianowan w wierszu Edyty, pochował Rokiego, a potem łez się pozbył

w Ciechocinku. gdzie Witek staw odszlamiał, a my płaczemy dzisiaj.

Płaczemy bo płacz jest poezją najczystszą, modlitwa sznuruje rozdarte

serca, znicze zadymiają horyzont, Karol w Ostrołęce nic o tym nie wie,

jego dusze wiedziały od dawna, że Marek położy głowę przed Tadeuszem

a my będziemy długo się zastanawiać nad życiem w Hotelu Angleterre.

Cmentarze nasze metropolie, alejki nasze ulice, coraz częściej mylę

skrzyżowania z krzyżem, mam wrażenie wyższości dymu nad ogniem,

ufam wielkiej wodzie, a brzeg jest mi bliski tylko podczas pełni księżyca.

Z Całej jaskrawości już nikogo, buja się we mnie huśtawka Tadeusza.

19.01.2014

przedruk zdjęcia (znizcz, książka, kwiaty):

http://zapiski-na-skrawku-dysku-2.blog.pl/

Kalina Izabela Zioła

na stronie www.zlp.poznan.pl napisała:

Wczoraj straciliśmy następnego kolegę, poetę, członka poznańskiego Oddziału ZLP. Wiadomość o jego śmierci zaskoczyła nas. Przecież dopiero przed chwilą był wśród nas, śmiejący się, lubiany przez wszystkich. Postać, bez której nie mogło się odbyć żadne spotkanie literackie.

Tadeusz Stirmer posiadał wykształcenie techniczne, na co dzień pracował jako kierownik budowy. Swoją przygodę z poezją rozpoczął w 1998 roku, gdy aktywnie uczestniczył w spotkaniach Klubu Literackiego CK „Zamek”, później „Dąbrówka”, prowadzonego przez Jerzego Grupińskiego. Był także członkiem wrocławskiej Grupy Literackiej „Dysonans”. W 2009 roku przyjęty został do Związku Literatów Polskich Oddział w Poznaniu.

Wydał pięć książek poetyckich: „Dla nikogo mnie nie ma”, „Na ścierwisku”, „Łamana polszczyzna”, „Bwana Polanda” i „Śpij dobrze, dziecko”.
Drukował wiersze w wielu czasopismach literackich np. Topos, Akant, Protokół Kulturalny, Gazeta Kulturalna, Brek Art., Obrzeża oraz w licznych almanachach i antologiach. Był też laureatem wielu ogólnopolskich konkursów literackich.

Tadeusz Stirmer w swojej poezji poruszał sprawy drażliwe, bolesne, przyziemne, jego utwory były twarde jak beton i jak on szorstkie. Polityka mieszała się w nich z problemami braku tolerancji, z codziennym dniem szarego człowieka. Były to mocne wiersze mocnego mężczyzny, choć w niektórych swoich utworach poeta potrafił też pokazuje czytelnikowi zupełnie inną twarz. Tam można zobaczyć, że był zmęczony, niemłody już i osaczony przez liczne uwarunkowania. Póbował zmierzyć się ze swoim wiekiem i targającymi nim obawami, wątpliwościami i bólem. Oczywiście zauważał również otaczający go świat, ale wszystko widział jakby przez pryzmat przeżywanych osobistych wzruszeń i ciągłego niepokoju.

Ciężka praca, ciągły stres i niepokój, niedawna śmierć ukochanej matki – wszystko złożyło się na to, że jego serce nie wytrzymało. Pękło.

Żegnamy go z ogromnym smutkiem i żalem.

Tadeusz Stirmer

Obecny

jestem starym strychem

łowisz drgania nici

z pajęczą cierpliwością -

ciągle mnie ciekawa

nagły chrobot myszy

świeże gniazdo ptaka

mówię:

nie rób tu porządków

zostaw mój bałagan

Danuta Bartosz- od redakcji:

Wieczorem, po ukazaniu się nekrologu informującego o śmierci Tadeusza Stirmera koledzy z naszego oddziału zaczęli nadsyłać wiersze dedykowane Zmarłemu. Pierwsze poetyckie pożegnanie napisane pod wpływem chwili, nadesłał Zbigniew Gordziej. Potem nadchodziły następne...

WIERSZE NADESŁANE PO ŚMIERCI TADEUSZA STIRMERA:

ZBIGNIEW GORDZIEJ

Prośba

pamięci Tadeusza Stirmera

Nie porozmawialiśmy jak należało

winię siebie

bo przeszkodą nie powinno być

że znałeś się biegle na dozbrojeniu stali

na trwałości cegieł

na tym jak beton wylano w mieszkaniach

czy dobrze osadzono oko Judasza

Twoja umiejętność liczenia kropel potu

spływającego po torsach robotników

nie powinna mnie onieśmielać

Mnie bliższe tajniki opieki

nad osobami niepełnosprawnymi

różne terapie adresy szpitali

zapisy w kartach informacyjnych

wydawanych pensjonariuszom

Łączyła nas poezja

przynależność do Związku

udział w imprezach literackich na których tylko

grzecznościowa wymiana słów

Dzisiaj na klawiaturze komputera próbuję

odnaleźć litery by z nich ułożyć wiersz

prośbę o wybaczenie mojego przegapienia Ciebie

Łzy nie spływają z oczu

mocno trzymam je na uwięzi

Gorzej z sercem

nie panuję nad jego uderzeniami

to nie patologia mięśnia

to daje znać o sobie żal

za Tobą

Tadeuszu

dzisiaj kupiłem żonie srebrne kolczyki

na jej ucieszenie

i wszelki wypadek

Śrem, 15 styczeń 2014 r.

Zygmunt Dekiert

RADOŚĆ BIELI W CZERŃ SMUTKU

śp. Tadeuszowi Stirmerowi

Styczeń...

Bez szacunku dla zimy

mokrymi stopami

w drugą połowę istnienia

Szarość dni

Czerń nocy

Smutek

szaro-czarnego ogrodu

zagląda przez okna

puka w szyby

błaganiem o suchy kąt

dla spłakanych drzew

Wczesnym rankiem

przez uchylone drzwi

wszechobecną bielą

weszła śmierć

Tego nie było w prognozach

Jerzy Beniamin Zimny