Wierzbicki Łukasz

DZIADEK

– „Niedźwiedź brunatny syryjski. Ursus arctos Syriacus” – Dziewczynka odczytała tabliczkę przed wybiegiem. – Gdzie on jest?

– Tam, wygrzewa się w słońcu. – Dziadek wskazał sterczące pośród traw futrzane brzuszysko.

Na dźwięk ich głosów wielki niedźwiedź przeciągnął i ziewnął, prezentując dwa rzędy potężnych kłów oraz różowy jęzor. Spojrzał na ludzi stojących przed wybiegiem, potrząsnął łbem, jakby nie dowierzał własnym oczom, po czym przyczłapał do otaczającej wybieg fosy i wyciągnął pysk w stronę gości.

– Grrrrr! – zamruczał przyjaźnie.

– Witaj, stary druhu! – zawołał dziadek, a jego oczy zabłysły radosnym blaskiem. – To Wojtek, mój przyjaciel – wyjaśnił wnuczce.

– Niedźwiedź jest twoim przyjacielem? – spytała wpatrzona w zwierzę dziewczynka. Gdyby wyprostowała dłoń, bez trudu dotknęłaby palcem niedźwiedziego nosa.

– Tak, przyjacielem z czasów wojny.

– Nigdy mi o nim nie opowiadałeś – wypomniała dziadkowi Natalka.

– Bo nigdy nie opowiadałem ci o wojnie, aniołku – westchnął dziadek.

NAJWIĘKSZY SKARB

- To, co najważniejsze przywiozłem z podróży to wspomnienia. Największym skarbem są dla mnie te zdjęcia, które oglądacie, te opowieści, których słuchacie. Nie zdobycie bogactw jest najważniejsze w podróżowaniu, ale rzeczy, które zobaczycie i ludzie, których spotkacie.

- I dlatego warto podróżować? Żeby spotkać innych ludzi? - zdziwił się chłopiec.

- Tak - odrzekłem - bo od innych ludzi zawsze dowiesz się wielu ciekawych rzeczy.

Chłopiec zastanawiał się nad moimi słowami przez chwilę, po czym powiedział:

- Gdy dorosnę, także chciałbym zostać podróżnikiem.

Uśmiechnąłem się.

- Już jesteś małym podróżnikiem - powiedziałem. - Przyszedłeś na prezentację zdjęć z Afryki, jesteś ciekawy świata i zadajesz mnóstwo pytań. To bardzo dobrze. Gdy ruszysz w drogę też będziesz zadawał mnóstwo pytań, a wtedy… wtedy na pewno spotka cię coś ciekawego.