ZLP Archiwum

27 listopada 2007 r. w Klubie Nauczycieli Miasta Poznania odbył się wieczór wspomnień o zmarłej w marcu br. poetce Jadwidze Badowskiej-Muszyńskiej, która będąc członkiem poznańskiego oddziału ZLP, należała równocześnie do Koła Literackiego przy wspomnianym klubie. W spotkaniu prócz słuchaczy i poetów recytujących wybrane utwory Jadwigi Badowskiej uczestniczyli także członkowie rodziny zmarłej: córka z mężem, syn, synowa, wnuczki (przejawiające również talenty artystyczno-pisarskie). Słowo wstępne o poetce wygłosił Paweł Kuszczyński, a recytacje wierszy przeplatały utwory muzyczne w wykonaniu uczniów Zespołu Szkół Muzycznych w Poznaniu przy ul. Głogowskiej pod kierunkiem obecnego na wieczorze Wojciecha Michalskiego – dyrektora szkoły. Zarówno tło muzyczne, oświetlenie i zgromadzone na stole książki, pamiątki po Jadwidze oraz jej portret sprzyjały kontemplacji i smakowaniu poezji tej poznańskiej wilnianki. Teraz, kiedy o Jadwidze mówimy już w czasie przeszłym, jakże inaczej, pełniej na nowo odczytujemy wiersze, które nam pozostawiła – powiedziała prowadząca spotkanie Teresa Januchta, przewodnicząca koła.

W minionym tygodniu członkami Związku Literatów Polskich zostali między innymi: Ela Galoch mieszkająca w Turku, Barbara Tylman z Poznania i Adam Lewandowski ze Śremu. Weszli oni w skład ZLP Oddział w Poznaniu.

28 listopada 2007 r.   Maria Magdalena Pocgaj

Wszystkim zainteresowanym podajemy do wiadomości, iż w konkursie XXX Jubileuszowego Międzynarodowego Listopada Poetyckiego na Najlepszą Książkę Poetycką Roku 2007 - Jury w składzie: Dariusz T. Lebioda – przewodniczący, Leszek Żuliński – członek, Zbigniew Gordziej – członek przyznało:
Nagrodę Główną – Edmundowi Pietrykowi z Poznania, za tomik Zegar czasu (Prodruk, Poznań 2007)
i dwa równorzędne wyróżnienia – Eli Galoch z Turku, za tomik Wszystkie jesteśmy Ingrid Bergman (Liberum Arbitrium, Zakliczyn 2007) oraz Wojciechowi Łęckiemu z Płocka, za tomik Fuga na ziarnko piasku ( Temat, Bydgoszcz 2007).

---

W maju 2007 roku byłem na jubileuszowym spotkaniu z dawnymi moimi uczniami, którzy zdali maturę w poznańskim technikum – w roku 1952. Trzydziestu chłopców ze stażem dziadków.
To było wydarzenie ważne – posypały się wspomnienia, moc wzruszeń, porównań, także tęsknota za młodością. Nauczycielem byłem ponad czterdzieści lat i również dyrektorem szkoły. Zostały doświadczenia pedagogiczne. Rozległo się pytanie – jak było dawniej, jak jest teraz? Wymagania, obyczaje, moralność, honor, granice swobód, efekty pracy szkół, nastroje, oblicze barwnego życia, relacje między szkołą a domem, rodzicami uczniów i dyrektorem szkoły, a także władzami oświatowymi. Zmian było sporo.
Nie ma wątpliwości, że przeszłość wygrywa z teraĽniejszością. Panował ład i porządek. Dzisiaj panuje chaos, brak jest autorytetów, wartości moralnych, spokoju, jasnych drogowskazów. Panuje nieudolność, brak trwałości, piękna, satysfakcji. Dobrzy młodzi gubią się wśród nie tak licznych – rozrabiaczy, potencjalnych kandydatów na wykolejeńców. W kraju widać różnice między miastem a wsią, metropolie zieją grozą. Tam, gdzie urodziła się na wsi Maria Dąbrowska, panuje piękno. Owi moi dawni uczniowie z roku 1952 – są chlubą, to urzędnicy, rzemieślnicy, lekarze, profesorowie, notariusze, inżynierowie.
Są zjawiska, może nieliczne, ale szkodliwe, złe okazy burzycieli porządku, brutalności, chamstwa, nieróbstwa, obrzydliwości. Wydaje się, że wie o tym cały nasz kraj. Czy władze oświatowe mają o tym chorym stanie zielone pojęcie? Cóż, są dyrektorzy niektórych szkół podstawowych - bezradni wystraszeni, młode nauczycielki pozbawione są z ich strony pomocy, dla „świętego spokoju”, którego nie mają. A niektórzy rodzice w złości nauczają swoje pociechy – nienawiści do szkoły i nauczycieli.
Okrutna niesprawiedliwość. Niesprawiedliwość, a przecież świecą i gwiazdy talentów młodych, potrzebujące patronów. Złowrogie są ucieczki na obczyznę. Wiem, że na obszarach szkolnych, czystych, są młodzi nauczyciele w szkołach i u nas mogą pracować spokojni,        z dobrymi rezultatami. Brak jest skutecznych rad i sposobów na zło, przeciw złu, sankcji, pedagogicznych rygorów, mądrości i sił, kondycji. Nieliczni synkowie sieją bezhołowie, czują się wygranymi na krótki czas wolności dla złych, lubujący się w rozgardiaszu, destrukcji na oczach innych, dobrych, też bezradnych wobec agresji, patologicznych odchyleń. A przecież nawet po pół wieku nauczyciel wiekowy może mieć satysfakcję z życzliwości i szacunku swoich uczniów.
Czy kiedyś doznają tej radości dzisiejsi młodzi pedagodzy?
Wykształceni, inteligentni, choć pracujący w trybach terroru – złych.
Czyżby pożytki z nauczycielskiego trudu miały przepaść na amen?
Nie lękajmy się, mówił nasz Papież, w wymaganiach nie traćmy szans wychowania młodzieży, dzieci w towarzystwie – miłych. Jacy to wyrosną owi dzisiaj leniwi, bezczelni, jakoby bez serca? Zmarnieją? Nie żałuję życia spędzonego w pięknym zawodzie, mam i teraz sukcesy, odwiedzam z czułością szkołę podstawową, do której kiedyś uczęszczałem. Wspomnienia mam słoneczne. Nad Wisłokiem, w Strzyżowie. Pamiętam dobrych nauczycieli, otrzymuję stamtąd życzenia świąteczne. Czy dzisiaj są czasy nienawiści, słabości, chaosu, zagrożenia? Ufam, że wygrają zdrowi moralnie, szlachetni, piękni. Brzydota zmarnieje. Pamiętajmy o  kwiatach i poszanowaniu człowieka.

Z inicjatywy Zarządu Oddziału ZLP w Poznaniu, na wniosek Wojewody Poznańskiego, za osiągnięcia w pracy twórczej i działalność społeczną na rzecz Poznańskiego Oddziału Związku Literatów Polskich, Prezydent RP odznaczył naszą koleżankę, Marię Magdalenę Pocgaj Srebrnym Krzyżem Zasługi. Uroczystość odbyła się dnia 24 września 2007 r. w Sali Celichowskiego Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu.
Na zdjęciu od lewej: Zbigniew Gordziej, Magdalena Pocgaj, Paweł Kuszczyński.