ZLP Archiwum

Trwoga trzciny

,,Jerzy Utkin nie zwalnia tempa. Po świetnym tomie ,,Nigdzie swój’’, ogłosił kolejny zbiór wierszy. Widocznie powietrze w Pile służy poetom, ponieważ kolejny poeta, wydaje swoją kolejną dobrą książkę... Te wiersze to do końca przemyślane rozważania nad naturą człowieka: jego dążenia do doskonałości, ciągłych poszukiwań, czy stawiania ważnych pytań. Nie ma tu gotowych odpowiedzi, ponieważ ich być nie może. Utkin, pomimo, że stosuje w swojej poetyce elementy klasyczne, jest doskonale zrozumiały, a dzieje się tak dlatego, ponieważ poeta nie traci czasu na błądzenie po poetyckich nowinkach, tylko swój czas poświęca na rozważania o rzeczach istotnych...’’

Andrzej Dębkowski

Tygodnie Literackie w Genshagen

WIERSZE SĄ ŚWIATŁEM DUSZY

Spotkanie w Bibliotece Raczyńskich z poetami:
Zdzisławą Jaskulską Kaczmarek, Januszem Sauerem i Jerzym Utkinem

„Gdzie bardziej trzeba się wyróżniać, jeśli nie w sztuce” – taką myślą poznański poeta, Paweł Kuszczyński podsumował spotkanie literackie, które odbyło się 11 lutego br. w Bibliotece Raczyńskich. Poetami wieczoru byli Zdzisława Jaskulska Kaczmarek, Janusz Sauer i Jerzy Utkin. Udowodnili oni, że poezja której miarą jest szczerość i dobro człowieka, jednoczy nawet w różnorodności.
Ważnym dla społeczno – literackiej kultury było wręczenie Januszowi Sauerowi odznaki „Za zasługi dla Kultury Polskiej”. Poeta otrzymał ją z rąk Dyrektora Departamentu Kultury Urzędu Marszałkowskiego, Jacka Bartkowiaka. Wydarzenie znalazło uzasadnienie w bogatym pod względem twórczym życiorysie Sauera, w którego imieniu – zgodnie z życzeniem poety, mówił prowadzący wieczór, Paweł Kuszczyński. Przybyli dowiedzieli się, że Janusz Sauer jest ostatnim żyjącym z pisarzy należących do legendarnej grupy literackiej „Swantewit”. Napisał pięć tomów poezji. Zadebiutował „Papierowymi okrętami”, a jego najnowszą książką jest „Przylądek braku nadziei”. Okazało się, że nie jest nim Poznań lecz, jak można domniemać „Kraków leżący nad Styksem – miasto senne i chore na cierpiętnictwo i upodobania artystyczne”. Zdaniem Sauera „do Poznania wraca się jak do polskiego Chicago”, bo „jest w nim trochę barwniej i weselej”. Przekonali się o tym ci, którzy usłyszeli wiersze Sauera w lirycznej interpretacji poznańskiej poetki Marii Magdaleny Pocgaj. Naraz zarumienił się „Przydrożny uśmiech dzikiej wiśni”, „Pocałunek” i dedykacja dla „Odchodzącej”. Nie dosłowną dedykacją dla słuchaczy sauerowskich wierszy były słowa, że „poezja jest pieśnią zbłąkanych aniołów”, którą musimy nieustannie odnajdywać, bo „jeszcze trochę a ludzie nie będą mogli z sobą rozmawiać”.

Po twórcy, który zdaniem krytyka literackiego, Leszka Żulińskiego, ma zdolność zawierania „w kilku słowach morza treści”, wystąpiła Zdzisława Jaskulska Kaczmarek. „Jej wiersze są poezją dobrej pamięci, bo nie zapominają o innych. Mają w sobie pochwałę czasu teraĽniejszego” – powiedział Paweł Kuszczyński. Sama poetka dodała, że w tworzeniu liczy się dla niej spotkanie z drugim człowiekiem, choć bywa , że gdy „wykręcam numer do samego Pana Boga” nikt nie odzywa się po tamtej stronie albo mówi „pomyłka”. Wtedy jedynym szczerym rozmówcą jest wiersz. Uświadomiła nam, że gdy ludzie gasną jak „światłocienie marzeń”, stajemy się „ptakami pustych gniazd” i „wszędzie spotykamy siebie coraz bardziej obcych”. Zdzisława Jaskulska Kaczmarek wyznała za Saintem de Exuperym, że jesteśmy pielgrzymami, dlatego „kiedyś powinniśmy nauczyć się umierania, by nie odchodzić bez pożegnania”. Po zapoznaniu się z fragmentem twórczości Jaskulskiej Kaczmarek chciało się powtórzyć za poetką „Nie mogę zmienić świata – jestem”.

W inny nastrój poetycki wprowadził Jerzy Utkin. Twórca jest jednym z nielicznych współczesnych autorów piszących trzynastozgłoskowcem. Dlatego przeczytał wybrane sonety ze swojej najnowszej książki poetyckiej pt. „Trwoga trzciny”. Zgromadzeni na sali usłyszeli m.in. nakreślony precyzją słów „Autoportret z karpiem” i „Autoportret z wieprzem”. Jerzy Utkin bez ogródek przyznał, że „kto kocha  bezgranicznie tylko śmiech obudzi tobie podobnych wieprzy a i wielu ludzi”. Po czym zadał pytanie „Czy można kochać Boga, nie kochając ludzi?”. Poeta stwierdził, że „poezja to zarazem błogosławieństwo i przekleństwo, to wąska ledwo dostrzegalna ścieżka wiodąca do zakamarków duszy”.
Spotkanie w Bibliotece Raczyńskich udowodniło, że mądrze wypowiadane słowo jest światłem duszy. Należy się w nie wsłuchiwać, aby umieć pięknie stawać się „ptakiem pustych gniazd”, który nawet w locie do „Przylądka braku nadziei” wierzy w słońce.  Sauer, Jaskulska Kaczmarek i Utkin pokazali, że w poezji i w życiu, należy szanować zarówno radość jak i ból. Tylko przyjęcie z godnością ich obu jest miarą prawdziwej poezji i pełni człowieczeństwa.

Dominik Górny

O butelkę domowego malinowego wina

Spotkanie z poetami

Dyrektor Biblioteki Raczyńskich oraz prezes Zarządu Związku Literatów Polskich Oddział w Poznaniu zapraszają na spotkanie z poetami: Zdzisławą Jaskulską-Kaczmarek, Januszem Sauerem i Jerzym Utkinem, które odbędzie się 11 lutego 2008 r. o godzinie 18.00 w Bibliotece Raczyńskich, Poznań plac Wolności 19. Spotkanie poprowadzi Paweł Kuszczyński.

ROSJA, JAKIEJ NIE ZNACIE

Dnia 24 stycznia 2008 r. w Bibliotece Raczyńskich w Poznaniu w ramach tzw. „czwartków literackich”, odbyło się spotkanie z Witalijem Dobrusinem, promujące jego najnowszą książkę pt. „Skradzione gwiazdy”.
Autor (ur. 1957) mieszka w Samarze nad Wołgą/ dawniej „zamknięte miasto” - Kujbyszew/.
Dziennikarz, prezes niezależnej Telewizji RIO, redaktor naczelny czasopisma „Samarskie Losy”, który od początków swej działalności walczył o wolność słowa, na ponad 600 stronach swojej żywo i barwnie napisanej książki pokazuje jak w kalejdoskopie obraz rosyjskiej rzeczywistości ostatniego 20-lecia. Sięga też wstecz, do dramatycznych i tragicznych wydarzeń z historii Rosji, o których świat, a i sami Rosjanie, niewiele lub nic dotąd nie wiedzieli.  Jego bohaterami są zarówno wielcy i sławni tego kraju jak i postacie z różnych poziomów społecznych- artyści, dziennikarze, sportowcy, urzędnicy, ludzie ulicy.
Zebrani na spotkaniu goście z ogromnym zainteresowaniem, żywo reagując, wysłuchali fragmentów książki, które na tę okoliczność wybrała osobiście jej znakomita tłumaczka Marlena Zimna (także założycielka i kustosz niezwykłego muzeum poświęconego bardowi rosyjskiemu, Włodzimierzowi Wysockiemu). Lektorem był znany aktor sceny „Na piętrze”, Romuald Grząślewicz.
Spotkanie zorganizował Poznański Oddział ZLP, a prowadził poeta i dziennikarz, Ryszard Danecki.

Wśród obecnych prezes ZLP Oddział w Poznaniu Zbigniew Gordziej (od lewej)
i wiceprezes Paweł Kuszczyński


Tuż przed rozpoczęciem spotkania


Od lewej:Janusz Gast - wydawca książki, Ryszard Danecki, Witalij Dobrusin
oraz aktor, Romuald Grząślewicz


Janusz Gast, Ryszard Danecki, Witalij Dobrusin


Autor i jego książka w rosyjskim i polskim wydaniu


W oczekiwaniu na autograf

Zasłużeni literaci

Maria Magdalena Pocgaj

TURNIEJ POETYCKI W KLUBIE NAUCZYCIELI MIASTA POZNANIA

BOŻE NARODZENIE

Wigilia u literatów

Grudniowe popołudnie szarzało jak skrzydło gawrona, a u literatów dosłownie nie zamykały się drzwi. Przybywało płaszczy na wieszakach i układanych na stole smakowitych, świątecznych darów. Po środku drzewko, to samo od lat, a jakby inne, bardziej okazałe, otoczone mnóstwem stroików ze złoconymi orzeszkami. Stos opłatków, bielszych od śniegu, którego aura w tym roku zupełnie poskąpiła, pokruszone, pachnące sianko, pyszne ciasta, owoce, rodzynki…Pomiędzy tym wszystkim płonące woskowe światełka. I ludzie wokół stołu, ci sami, a jakby inni, rozświetleni wewnętrzną radością, w poczuciu, że tworzą razem zgodną, literacką rodzinę. Życzenia, wypowiedziane przez prezesa, Zbigniewa Gordzieja i łamanie się opłatkiem przypieczętowały jeszcze to, co serdeczną struną grało w duszach poetów, zgromadzonych w domu przy Noskowskiego 24. Kolędy intonował, grający na gitarze, Krzysztof Galas. Wtórowali mu wszyscy a śpiew brzmiał całkiem harmonijnie, wszak przewodził kolędnikom sam Ryszard Danecki, dawniejszy chórzysta J. Kurczewskiego. Aż jemioła, zawieszona nad stołem kołysała się leciutko. Były też zimne ognie; snopy złotych gwiazdek o specyficznym zapachu, pamiętanym z dzieciństwa, wszystkim dodatkowo rozjaśniły twarze. I, żeby tradycji stało się zadość, „gwiazdor” miał dla każdego prezenty. Nie byle jakie, bo dostosowane do potrzeb literatów, aby mieli czym i na czym zapisywać swoje myśli i pomysły na wiersze. Pachniała świeżo parzona kawa, w rozmowach przeplatały się dykteryjki, różne opowiastki. I znów brzmiały kolędy…To był prawdziwie dobry wieczór, o przedsmaku wigilii domowej, do której pozostało zaledwie kilka dni. Na parapecie przysiadł zimowy wiatr i przylgnąwszy do szyby, już tak pozostał, zauroczony, zapatrzony w jasne wnętrze, osłonięte tylko śnieżnobiałą firanką……                      Maria Magdalena Pocgaj